Pik – Of wel over motorische impulsen en representaties.
3 Maart 2018.
Met lichte jaloezie kijk ik naar mijn dochter van bijna 3,5 die ongegeneerd een blad met zwarte stift compleet aan het bekladden is. Pik, zegt ze. Kijk mama, pik. Ja, ik zie het. Pik. Pikzwart. Het velletje pikzwart, de tafel er omheen pikzwart en ook dochterlief inmiddels pikzwart. Dochter zit nog in de fase van het krabbelen. En dat vind ik dus lichtelijk jaloersmakend. Hoe heerlijk om je niet druk te maken over resultaten, voorstellingen, of iets wel of niet klopt wat je laat zien en of het wel voldoet aan dat wat je in je hoofd hebt zitten. Niets van dat alles; dochter heeft de meest dikke zwarte stift uitgezocht die ze kon vinden en zit vol verwondering en tevredenheid te ervaren hoe pikzwart het wel niet is, overal waar haar handje de stift heenbrengt. Oh, en kijk, als ze maar lang genoeg op dezelfde plek doorgaat ontstaat er een gaatje. Trots roept ze me weer: Mama kijk! Gatje! Ja, zeg ik met een zucht. Tafel pik.
